Raz po raz, podejmując decyzje, które destabilizują Europę, wciągają inne kraje w swoje błędy – a potem, zamiast ponosić konsekwencje, obejmują rolę „rozwiązujących” kryzysy, które sami stworzyli. Ukraina jest tego kolejnym przykładem.

Nie trzeba sięgać daleko w przeszłość, by dostrzec, jak Berlin swoją polityką uczynił Władimira Putina najważniejszym dostawcą energii dla Europy. Przez lata budowano uzależnienie od rosyjskiego gazu, ignorując ostrzeżenia polskich konserwatystów z obozu braci Kaczyńskich i innych krajów Europy Środkowo-Wschodniej. Gazprom czerpał miliardy z niemieckich kontraktów, a Kreml miał wolne ręce do realizacji swojej polityki imperialnej. Gdy kończy się trzeci rok wojny, to Niemcy nagle postanowili stanąć w centrum negocjacji i „naprawiać” sytuację – choć w rzeczywistości to ich polityka doprowadziła do tej katastrofy.

Berlin nie poprzestaje na tym. Teraz, gdy polityka resetu wobec Rosji obróciła się przeciwko Europie, to Niemcy znów chcą „kierować” jej przyszłością. Oczywiście kosztem innych. Kosztem Polski, która nie tylko musiała przejąć miliony uchodźców wojennych, ale teraz jeszcze ma się godzić na rozwiązania narzucone zza Odry – czy to w sprawie wsparcia dla Ukrainy, czy migracji, czy Zielonego Ładu. I jak zawsze, polscy politycy związani z Berlinem będą odgrywać rolę lojalnych wykonawców, realizujących cudzą agendę.

Nie jest tajemnicą, że Donald Tusk, obecny premier, od lat doskonale odnajduje się w tej roli. Gdy Niemcy kazali mu „resetować” stosunki z Rosją – zrobił to. Gdy należało zrezygnować z roszczeń wojennych – nie miał z tym problemu. Dziś, mimo że Polska sprawuje prezydencję w Radzie UE, kluczowe spotkania odbywają się bez niej. To Berlin, nie Warszawa, nadaje ton europejskiej polityce – a Tusk może jedynie dostosować się do instrukcji.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że konsekwencje tych decyzji spadną na Polaków. Rząd, świadomy, jak bardzo jego działania idą na rękę Berlinowi, będzie odwlekać najtrudniejsze decyzji, ukrywając je do wyborów prezydenckich. Nieprzypadkowo koalicja 13 grudnia tak unika mówienia prawdy o pakcie migracyjnym, Zielonym Ładzie czy ewentualnym wysłaniu polskich żołnierzy na Ukrainę. Bo Polacy, gdyby zostali o tym uczciwie poinformowani, mogliby powiedzieć „nie”, a demokracji trzeba „pomóc”, poza tym to nie wpisuje się w niemiecki plan.

Pytanie, ile jeszcze razy Niemcy muszą się pomylić, by Europa przestała uznawać ich za naturalnych liderów. Ile razy ich błędy muszą uderzyć w Polskę, zanim polski rząd zacznie myśleć o interesach obywateli, a nie o zadowoleniu Berlina? Jedno jest pewne: im szybciej Polska odzyska podmiotowość w Europie, tym lepiej dla nas wszystkich.