Papieska Fundacja „Pomoc Kościołowi w Potrzebie” zwraca się z apelem do wiernych, aby wspominając w Dniu Zadusznym swoich bliskich ofiarowali również intencje ofiar Mszy św. dla najuboższych i najbardziej prześladowanych kapłanów i w ten sposób udzielili im wsparcia materialnego.
Krzysztof Ołdakowski SJ /vaticannews.va /Rzym (KAI)
Ofiary zostaną przeznaczone na wsparcie duchowe i materialne wspólnot chrześcijańskich, które szczególnie dotkliwie cierpią z powodu ograniczenia wolności religijnej.
We Włoszech inicjatywa jest podejmowana od wielu lat. Istnieje specjalna strona, na której można zgłosić intencję i zadeklarować ofiarę. W samym roku 2019 było celebrowanych w całości prawie 1 mln 400 tys. Mszy według intencji ofiarodawców Fundacji, jedna co 23 sekundy na całym świecie. Udzielono pomocy ponad 40 tys. księży. W tym roku cel związany ze zbiórką został przedstawiony przez o. Raymonda Abdo, prowincjała karmelitów bosych w Libanie.
Podziel się cytatem
„Drodzy dobroczyńcy, kiedy pomagacie jakiemuś kapłanowi, to przede wszystkim on sam, ten kapłan modli się za waszych bliskich zmarłych: matki, ojców, braci, siostry, za waszych przyjaciół. I on wspólnie z wami daje świadectwo wiary w orędzie o życiu wiecznym, które przekazuje nam Jezus swoją działalnością oraz Zmartwychwstaniem – podkreśla o. Abdo. - Ale pomagacie również w pośredni sposób zakorzenić się Ewangelii w tych częściach świata, gdzie na ma wspólnot wiernych, które mogłyby wesprzeć kapłana, jak to np. ma miejsce w krajach muzułmańskich, szczególnie tych najbardziej fanatycznych, gdzie nie można otwarcie przeżywać swojej wiary jak np. w Arabii Saudyjskiej i w wielu innych krajach, gdzie nie można podejmować inicjatywy celebrowania publicznie Mszy Świętej. Wy pomagacie tym kapłanom świadczyć i kontynuować misję, ponieważ ofiara Mszy Świętej nie służy jedynie kapłanowi, ale jest przeznaczona dla jego wspólnoty, szczególnie dla najbiedniejszych w ich wspólnotach”.
VII Światowy Dzień Ubogich obchodzony będzie w Kościele katolickim 19 listopada pod hasłem "Nie odwracaj twarzy od żadnego biedaka". W wielu diecezjach w Polsce zaplanowano spotkania dla osób doświadczających różnych form ubóstwa i wykluczenia. Poza ciepłym posiłkiem będą np. bezpłatne konsultacje prawne, psychologiczne i medyczne.
"Kiedy stajemy przed ubogim, nie możemy odwracać wzroku, ponieważ uniemożliwilibyśmy sobie samym spotkanie z obliczem Pana Jezusa" – wyjaśnił papież Franciszek w orędziu na dzień ubogich.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
W sobotę 8 listopada odbyła się piesza pielgrzymka ze Stargardu Gubińskiego do Gębic, szlakiem św. Maksymiliana Marii Kolbego, upamiętniająca jego wyjazd z obozu jenieckiego. Tą drogą ruszyło dzisiaj ponad 100 osób
Ponad 100 pielgrzymów, a wśród nich bp Adrian Put, przeszło trzykilometrowy szlak obozowy modląc się za zmarłych jeńców z dawnego obozu jenieckiego Stalag IIIB Amtitz, który znajdował się w dzisiejszych Gębicach.
W sobotę 8 listopada odbyła się piesza pielgrzymka ze Stargardu Gubińskiego do Gębic, szlakiem św. Maksymiliana Marii Kolbego, upamiętniająca jego wyjazd z obozu jenieckiego. W tym roku wydarzenie odbyło się po raz trzeci, a pielgrzymom towarzyszył bp Adrian Put.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
