Zastanawiamy się, co zrobić, aby moralne przebudzenie, jakie przeżyliśmy w dniach żałoby narodowej, nie poszło na marne? Aby ta wielka fala solidarności stała się twórczą siłą odpowiedzialności za Polskę przed Bogiem i wiary w siłę Polski, w jej znaczenie w Europie, w jej przyszłość?
Pytanie jest otwarte, bo już podsuwa się nam najprostszą odpowiedź: rzecz nie jest w wyborze wartości, w odpowiedzialności za sprawy, od których zależy przyszłość kraju, ale w prostym wyborze partyjnym. Tymczasem moralny wymiar polityki nie polega na partyjnej konkurencji, ale na polityce czynnie wspierającej dobre życie ludzi.
Przyszłość naszego kraju zależy przede wszystkim od rodzin, od tego, czy będą miały i jak wychowają dzieci - następne pokolenie Polaków. W sytuacji, gdy 70 proc. dzieci rodzi się wśród 30 proc. (wyraźnie uboższych) rodzin - państwo polskie musi zdecydowanie stanąć po ich stronie. A to oznacza konsekwentne zmniejszanie obciążeń podatkowych dla rodzin wychowujących dzieci oraz wsparcie rodzicielstwa przez wydłużenie urlopów macierzyńskich, ale także przez przyznanie uprawnień emerytalnych matkom za każdy rok przepracowany w domu przy wychowaniu kilkorga dzieci. Stać po stronie rodzin, to znaczy stać również po stronie etyki życia rodzinnego i odważnie przeciwstawić się publicznej demoralizacji, szczególnie pornografii. Nie można mówić o wartościach rodzinnych i milcząco akceptować antyrodzinnej propagandy rozwiązłości.
W tej pracy dla przyszłości Polski chodzi o coś więcej niż o popularność zasad. O jej wynikach będzie można mówić nie wtedy, gdy będzie prorodzinna większość w Parlamencie, ale gdy odwrócimy spadek urodzeń w naszym kraju, gdy pewnego roku znów urodzi się w Polsce pół miliona dzieci.
Przyszłość Polski w Europie zależy od zdecydowanego zaangażowania na rzecz wartości cywilizacji chrześcijańskiej. Nie powinniśmy wracać już do sytuacji, gdy Sejm, a z nim rząd i opozycja biernie przyglądały się atakom na Papieża w Europie. Gdy zamiast zaproponować umieszczenie praw rodziny w katalogu wartości podstawowych Unii Europejskiej, nasze władze biernie zgodziły się na umieszczenie tam „niedyskryminacji” tzw. mniejszości seksualnych. Do sytuacji, gdy mogąc budować autorytet naszego państwa przez obronę wolności religii w świecie - milczymy nawet wtedy, gdy inne państwa Europy odzywają się w obronie prześladowanych chrześcijan.
Polska, będąca w Europie rzecznikiem opinii chrześcijańskiej, nadal będzie miała przeciwników, ale zacznie zdobywać zrozumienie i uznanie, na którym będzie można budować europejską pozycję naszego kraju.
Państwo potrzebuje zdecydowanej zmiany instytucji politycznych (wyborów w jednomandatowych okręgach wyborczych i zniesienia niesprawiedliwego systemu finansowania partyjnych central). Bez tego nie zbudujemy pola dla uczciwej i odważnej polityki.
Miarą naszej wiary w sens polskiej samodzielności jest również zachowanie narodowej waluty w sytuacji, gdy Polska nie stanowi z Europą Zachodnią optymalnego obszaru walutowego.
Czy będziemy gotowi do tego zaangażowania w przyszłość Polski: w czynną realizację naszej chrześcijańskiej tożsamości w Europie, w zachowanie instrumentów samodzielnej polityki narodowej, w przywrócenie zasad, przekonań i odpowiedzialności w polityce?
Oto kolejna próba, przed którą stajemy. Obyśmy jej sprostali, ale przede wszystkim - obyśmy ją podjęli.